Mustangs, USA, country western, American cars, allemaal termen die mij zeer aanspreken. De zomer van 2008 was voor mij het jaar dat ik samen met een vriend een onvergetelijke rondreis van bijna 16.000 mijl (bijna 30.000 kilometer) door de USA heb gemaakt in een tijdsbestek van ruim 3 maanden.
viewtopic.php?f=13&t=12477&hilit=Frank" onclick="window.open(this.href);return false;
Zoals in bovenstaand topic te lezen is hadden we voor deze reis een Ford F150 van 1994 gekocht via Craiglist in Texas. Een geweldige ‘redneck-bak’ waarbij ik verslaafd ben geraakt aan het rijden in een pick up... Hans van de Hollandranch heeft deze auto destijds voor ons opgehaald alvorens wij arriveerden. De Hollandranch was overigens ons vertrekpunt en eindpunt. We hebben de USA van links naar rechts en van boven naar beneden gezien. (Texas – New Mexico – Arizona – California – Nevada – Utah – Idaho –Montana – Wyoming – Colorado – Oklahoma – Kansas – Missouri –Illinois – Indiana – Ohio – Virginia – Kentucky – Tennessee – North Carolina – South Carolina – Georgia – Florida – Alabama – Mississippi – Louisiana) Hoewel ik een heel boekwerk over onze ervaringen, gebeurtenissen en belevenissen kan schrijven, wil ik dit topic wijden aan een gevolg van deze reis. Niet gelijk Ford-gerelateerd, maar wel iets wat ik graag met jullie wil delen.
10 augustus 2008
We waren aangekomen in Chicago na een reis vanuit Los Angeles over de befaamde Route 66. Geen enkele weg heeft de Amerikaanse autocultuur zo gestimuleerd als de Route 66. Deze morgen werden we wakker in een Motel 6 aldaar. Zoals enkelen van jullie zullen weten hebben vrijwel alle hotels en campings in de USA folderrekken met folders over activiteiten en bezienswaardigheden in de betreffende omgeving. Zo zagen we dat er een classic autombiel museum in de buurt van ons hotel moest zitten. Het plan was dat we na het ontbijt een bezoek aan dit museum zouden brengen om vervolgens ’s middags down town Chicago in te gaan. Zo gezegd zo gedaan. We kwamen rond de klok van tien de parkeerplaats van het museum op gereden. Eenmaal aangekomen waren we overrompeld over de omvang van het museum. Het was groot...
Hoe dan ook, na enige tijd rondlopen en smullen van al het moois dat er te zien was viel mijn oog op een Chevrolet Impala Coupe van 1959. Bij het zien van dergelijke auto’s van eind vijftiger jaren droom ik helemaal weg in het tijdperk waarin de automobielindustrie, in mijn ogen, op zijn hoogtepunt was. Economisch gezien waren de jaren 50 bijzondere jaren. Sterk groeiende werkgelegenheid en hoge toekomstverwachtingen, de welvaart nam zienderogen toe. Dat aspect komt duidelijk naar voren bij deze auto’s. De grootte en het design van de auto's benadrukken dit in mijn ogen. Door het zien van de Chevrolet ging mijn hart toch sneller kloppen en ik trok dan ook een sprintje naar deze auto. ‘’Waaauw, wat een wagen!’’ dacht ik bij mij zelf. De auto bleek ‘Body Off, nuts and bolt’ te zijn gerestaureerd in een werkelijke concoursstaat! Ik heb mij flink staan verlekkeren aan deze auto en was volgens mijn reisgenoot niet meer weg te slaan bij deze bolide. De auto bleek afkomstig van een ‘premier private classic Chevrolet car collector’ in Arizona te zijn geweest! De restauratie had ruim 10 jaar geleden plaats gevonden en sindsdien was er praktisch niet meer mee gereden. Deze Impala was gedurende de restauratie geheel teruggebracht in de oorspronkelijke staat zoals hij destijds van de lopende band rolde, matching numbers dus. Elk detail klopt aan deze auto met de specificaties uit die tijd.
Op de bewuste dag waar ik zojuist over sprak trof ik de auto als volgt aan. Ik heb het nodige rubber van mijn schoonzolen hier achtergelaten vanwege het vele lopen rondom de auto...
Vervolgens neem ik jullie graag mee voor een kijkje onder de motorkap die een mooi staaltje techniek verbergt. Het hart van de Chevrolet, de motor, betreft een correct 59 tri power 348 engine. De snelste motor in 1959 op de Impala geleverd. ‘Tri Power’ was de handelsnaam gehanteerd bij Ford, Chevrolet en Pontiac voor de setup van de carburateurs. Er staan namelijk drie Rochester 2G’s op rij boven de intake manifold. De middelste betreft de hoofdcarburateur en de twee buitenste zijn zogeheten hulp carburateurs of secundaire carburateurs, welke worden geactiveerd wanneer het gaspedaal stevig wordt ingetrapt. De hoofdcarburateur wordt mechanisch bediend d.m.v. het gaspedaal en de twee hulp carburateurs treden vervolgens in werking door het vacuum in de hoofdcarburateur.
Hoewel dit soort auto’s zich vaak laten verschijnen met een automatische transmissie beschikt deze auto over een heuse handbak met 4 vesnellingen.
Hoe dan ook, hoe mooi de auto ook was... de prijs was voor mij véél te hoog. Daarnaast was het ook nog eens zo dat we bezig waren met een road trip wat ook het nodige geld kostte. Tenslotte was ik helemaal niet bewust op zoek naar een auto. Dus zodoende heb ik de auto weer uit mijn hoofd moeten zetten en hebben we onze road trip voort gezet.
Najaar 2008
In september van 2008 zijn we weer huiswaard gegaan van een, zoals gezegd, onvergetelijke reis door de USA. Eenmaal thuis heb ik eerst daar orde op zaken moeten stellen, want in de tijd dat ik in de USA zat had ik officieel geen woonhuis meer. Dus er stond ook gelijk een verhuizing op het programma. Echter toen dat allemaal weer achter de rug was, is het bloed toch gaan kruipen waar het niet gaan kan. Ik ben in oktober/november van 2008 toch weer eens gaan kijken op de website van het museum en jawel... de Impala stond nog steeds te koop!
Zodoende heb ik er toch maar eens mailtje aan gewaagd aan een van de eigenaren van het museum. Om het lange verhaal kort te maken heb ik uiteindelijk kunnen profiteren van de verslechterde financiële situatie in de USA en heb ik een prijs kunnen afdingen die richting het ‘acceptabele’ kwam. Echter kreeg ik ook te horen dat de auto verkocht was onder voorbehoud... Een Amerikaan had namelijk mondeling toegezegd dat hij de auto wilde kopen, echter had de museumeigenaar niets meer van de man vernomen. Na lang wikken en wegen heb ik besloten om een poging te wagen in het bezit te komen van deze auto. Ik had met het museum afgesproken dat als de Amerikaan binnen een afgesproken niets van zich zou laten horen dat ik de nieuwe eigenaar zou worden. Dit waren spannende dagen voor mij...! En uiteindelijk kreeg ik te horen dat ik de nieuwe eigenaar zou worden van dit museumstuk! Zodoende heb ik geregeld dat de auto werd verscheept vanaf de haven in Baltimore.
Begin 2009 heb ik de auto op kunnen halen in de haven van Amsterdam... Dat was toch wel een heel bijzonder moment...
De jaren na de restauratie, heeft de auto dus praktisch alleen maar stil gestaan. Zoals jullie wellicht weten is stilstand ook niet alles voor een auto. Dat bleek ook bij deze Chevrolet het geval te zijn. De carburateurs waren namelijk vervuild en de gegoten delen waren deels weg gevreten door inwerken van benzine o.i.d. Zodoende moesten deze geheel opnieuw gerestaureerd worden. Dit heeft nog voor behoorlijke kopzorgen gezorgd aangezien onderdelen voor zo’n auto toch moeilijk te vinden zijn. Het is nog een hele zoektocht geweest om de juiste onderdelen in huis te krijgen. Bij het demonteren van de carburateurs bleek er behoorlijk wat troep in te zitten en dit heeft ons doen besluiten om ook de benzinetank onder de auto vandaan te halen om deze te reinigen. De benzine uit de benzineleiding was namelijk ietwat bruin gekleurd. Dit duidde op roest dat inwendig uit de benzinetank vandaan moest komen. De tank hadden we deels gevuld met grind en vervolgens bevestigd aan een cementmolen. Een dagje de cementmolen laten draaien heeft er toe geleid dat de binnenkant van de tank weer als nieuw is. Een doeltreffende oplossing om de tank van binnen brandschoon te krijgen. Verder moesten er een aantal (kleine) wijzigingen worden aangebracht i.v.m. de keuringseisen van de RDW.
Dit alles bij elkaar, onderdelen zoeken, demonteren, restaureren en monteren heeft toch ruim een jaar geduurd.
10 juli 2010
Juli vorig jaar was het moment van de waarheid, de Impala kon toen eindelijk voor een keuring naar de RDW. Samen met een vriend heb ik deze dag met een gezonde dosis aan spanning mogen ervaren. Eenmaal bij de RDW aangkomen bleek het erg rustig te. Een enkeling was aanwezig en gelijk kwamen er al twee werknemers van de RDW naar buiten gelopen om mijn auto te bewonderen. Dan voel je je toch een beetje vereerd... We waren erg vroeg en dat gaf ons voldoende tijd om nog even iets te eten etc. Toen we eenmaal aan de beurt waren was het geheel uitgestorven bij de RDW en kregen we alle aandacht en namen ze rustig de tijd. Jullie kunnen het denk ik wel raden, de auto kwam met vlag en wimpel door de keuring.
Tot slot wil ik jullie niet onthouden van enkele eigentijdse foto’s uit de Chevrolet fabriek van 1959. Ik heb een uitgebreide collectie van dit soort foto’s, maar ik heb een kleine selectie weten te maken die ik graag met jullie wil delen.
Groeten,
Frank
Wat een wagen.
