Hier volgt het eerste deel:
Marion & Mario's USA-dagboek / reisverslag westcoast USA 2010
Donderdag 2 september 2010: vlucht en aankomst in The USA
Het vertrek met KLM verloopt niet al te soepeltjes: de regels zijn in maart dit jaar veranderd; het maximum gewicht is nu 23 kilo per koffer, in plaats van 23 kilo per persoon. Vanwege de beperkte ruimte in de kofferbak van onze gehuurde Mustang hebben we 1 grote koffer voor ons tweeën mee in plaats van onze reguliere twee kleinere koffers, die niet hadden gepast. Omdat onze gloednieuwe koffer bijna 30 kilo weegt moeten we 100 euro bijbetalen... De zitplaatsen in het vliegtuig zijn krapper dan ooit en na aankomst moet er veel worden gewacht: om door de douane te mogen, bij de pasoortcontrole (er moeten vingerafdrukken van alle vingers en een iris-scan worden gemaakt) en tenslotte bij Hertz op de Mustang convertible. We houden tijdens het wachten onze vingers gekruist: hopelijk wordt het geen Sebring! Maar nee: uiteindelijk krijgen we de sleutels van een fraaie 2009 Mustang V6 convertible in onze handen gedrukt. En als we dan eindelijk in onze riante hotelkamer arriveren en neerstrijken op het zachte, rijkelijk met kussens bedeelde King-size bed, is er veel goedgemaakt. Tijdens het diner in het hotelrestaurant beginnen onze ogen rond een uur of zes dicht te vallen en willen ze niet meer open. Om zeven uur gaan we dus maar naar bed en we slapen het klokje bijna rond op het heerlijke bed.
Vrijdag 3 september: Los Angeles
Om drie uur 's ochtends zijn we al wakker, maar we proberen toch maar wat door te slapen tot een uurtje of zes. We genieten van een heerlijk ontbijt in het hotel en rijden dan naar Rodeo Drive, waar we veel dure merkwinkels en dito auto's spotten. Daarna volgt een wandeling over Hollywood Boulevard met de beroemde Walk of Fame en een lunch bij Hooters. Vervolgens besluiten we de tattooshop High Voltage (bekend van de real-life-soap L.A. Ink) te bezoeken waar we met onze neus in de boter vallen als Kat von D. herself juist op dat moment in de zaak is en bereid is te poseren voor een fotootje. Het voelt even alsof we zelf in de soap zitten. Met een 'surreal feeling' rijden we via Beverly Hills naar de bekende Hollywood letters. We sluiten de dag af in Santa Monica. We dineren bij een Franse bistro in de autovrije 'Third Promenade'. Tegen de avond is het aardig afgekoeld dus we zijn blij met een plekje onder de 'heater', waar we genieten van een heerlijke pannenkoek.
Zaterdag 4 september: Venice Beach & San Diego
We staan om half zeven op. Na het ontbijt rijden we naar Venice Beach. Als we daar aankomen zien we overal politie-auto's en het strand is afgezet met de bekende gele plastic linten (L.A. Police Department: do not cross). Uit navraag bij een van de agenten blijkt dat er een bommelding is gedaan. Na een paar minuten heeft de explosieven-ophaaldienst de kust (letterlijk) weer veilig gemaakt en kunnen we alsnog een kijkje nemen op het beroemde 'Baywatch'-strand. Een dikke mist belemmert echter ons uitzicht en afgezien van enkele kleurige 'lifeguard-posts' herinnert niets ons aan de tropische taferelen die zich hier afspeelden in de televisieserie, als we ons proberen voor te stellen hoe Pamela Anderson hier in haar gloriedagen, gehuld in het bekende rode badpak, over het strand huppelde. We drinken een koffie op een gezellig terrasje en we wandelen over de lange boulevard die is bezaaid met winkeltjes en straatartiesten. We stoppen even bij het 'skatepark'. Dit stuk van de boulevard is het domein van jongeren die met duizelingwekkende snelheid op hun skateboards door de 'half pipes' razen. Het is een indrukwekkend schouwspel en er zijn dan ook evenveel toeschouwers als skaters te vinden. Na een paar uurtjes op Venice Beach stappen we weer in onze Ford Mustang Convertible en rijden we dakloos naar San Diego, waar ons volgende hotel wacht. We komen langs een Ferrari/Maserati showroom waar we even een kijkje nemen en we halen broodjes bij de plaatselijke supermarkt, die we in de auto opeten onder een boom naast de kant van de weg. We vervolgen onze reis waarbij we Laguna Beach, Newport Bay en het drukke en gezellige Huntington Beach passeren. Na een vrij lange rit arriveren we in San Diego en nemen we een verfrissende duik in het hotelzwembadje. Tegen de avond wandelen we naar San Diego downtown, waar we dineren op het terras van 'Cora's Marble Room' in de 'Gaslamp Quarter'. De bediening vindt hier plaats door jonge meisjes in sexy lingerie en korsetpakjes. We eten een lekkere biefstuk en als toetje nemen we een chocolate brownie en cinnamon dolce latte bij de Starbucks even verderop. Het is ontzettend druk in dit gedeelte van de stad; er lopen veel mensen over straat en er rijden aparte auto's voorbij. Overal zijn leuke terrasjes te vinden en hier en daar klinkt muziek, wat voor een gezellige, levendige sfeer zorgt. Als we terug naar ons hotel wandelen, zien we veel zwervers op straat liggen slapen. Wat is het oneerlijk verdeeld in de wereld; wij kruipen in een heerlijk bedje in onze hotelkamer, die van alle gemakken is voorzien. Op zo'n moment realiseer je je hoe goed je het getroffen hebt en zou je willen dat dat voor iedereen geldt.
Zondag 5 september: Palm Springs
Voordat we San Diego weer verlaten willen we een kijkje nemen bij 'Point Loma', een uitzichtpunt wat over heel de stad en de haven uitkijkt. De weg erheen is echter gesloten, waarschijnlijk doordat er in de haven een dikke mist hangt die het zicht ontneemt. We hebben van San Diego dus helaas niet echt veel kunnen zien, maar de volgende bestemming wacht; we vervolgen onze reis, die ons nu naar Palm Springs brengt. Na een erg mooie route binnendoor, een koffiestop in een typisch Amerikaans eettentje en een lekkere lunch bij het gezellige 'Mimi's Cafe' arriveren we na een rit van zo'n zes uur in Palm Springs, waar de temperatuur tot 43 graden is opgelopen! Een ongelooflijk verschil met de 18 graden waarmee we vanochtend San Diego verlieten. Palm Springs is adembenemend mooi, als een oase in de woestijn met ontelbaar veel palmbomen, zoals de naam al doet vermoeden. Het valt ons op dat hier ontzettend veel autozaken gevestigd zijn, veelal de luxere en duurdere merken. Verder kun je zien dat het een vrij nieuwe stad is; de gebouwen hebben allemaal dezelfde stijl en alles straalt luxe uit. We begrijpen waarom veel gepensioneerde sterren hier een huis hebben. Nadat we ons in ons hotel even hebben opgefrist rijden we naar de voet van een berg, waar we op de 'Aerial Tramway' stappen; een kabelbaan die ons dwars door verschillende woestijnzones tot op zo'n 2600 meter hoogte brengt, vanwaar we een schitterend uitzicht hebben over Palm Springs en de Coachella Vallei. Er gaan zo'n 80 personen in een tram en bij het instappen staat een aantal mensen te dringen en te ruziën om een plekje bij het open raampje te bemachtigen. Als we echter omhoog gaan begint de vloer te draaien, waardoor iedereen zicht op alle kanten heeft en een plekje bij het open raam krijgt. Als de tram dan ook nog begint te schommelen elke keer als hij een van de vijf masten passeert, is de hectiek compleet en een luid gegil en gelach barst los. Er zijn meer mensen die het eng vinden; een vrouw naast me klampt zich angstvallig vast aan de reling, wat vrijwel nutteloos is omdat deze met de vloer meedraait. 'I can't believe you are making pictures!' zegt ze met een bange blik in haar ogen. Ik denk bij mezelf: als de kabel breekt maakt het weinig verschil of je de reling of een fotocamera vasthoudt, maar ik wil haar niet nog angstiger maken, dus ik lach en houd m'n mond.
De 'thrill-ride' omhoog duurt zo'n 10 minuten. Boven, waar we ons opeens in een dennenwoud bevinden, is het een aardig stukje koeler en dat is een aangename verrassing.Als we weer beneden zijn rijden we naar Desert Hills Outlet Center, waar we een kleine koffer kopen voor ons bagage-probleem; we willen op de terugreis niet weer bijbetalen voor overbagage. Na een verfrissende douche in het hotel dineren we op z'n Italiaans bij Pasta Al Dente. Dit keer zitten we niet onder de heater, maar onder een ingenieus systeem wat een fijne waternevel verspreidt ter verkoeling. Het wordt ons duidelijk dat dit een reis van tegenstellingen is.
Maandag 6 september: Joshua Tree National Park & Scottsdale
Rond half tien vertrekken we vanuit Palm Springs om via Joshua Tree National Park naar onze eerste stop in Arizona te rijden. Bij de ingang van het Joshua Tree Park kopen we een pas die ons onbeperkt toegang tot alle National Parks verschaft. Vanwege de hitte rijden we in een vrij hoog tempo door het mooie park met bergen, een cactustuin en natuurlijk de bijzondere bomen waar het park haar naam aan dankt. Hier en daar maken we een korte fotostop. We lunchen onderweg bij MacDonalds, waarna we de lange rit met het cabriodak erop en de airco aan vervolgen, omdat dat een stuk koeler is. Als we eindelijk in Scottsdale arriveren kunnen we ons volgende hotel niet zo gemakkelijk vinden. We duiken bij Starbucks binnen om de weg te vragen en drinken meteen een dolce latte. Even later hebben we ons volgende overnachtingsadresje gevonden en checken we in bij het hotel waar we de komende twee nachten zullen verblijven. Ook hier is het rond de 43 graden, dus we nemen een duik in het zwembad om even af te koelen. Het water is zelfs om 8 uur 's avonds nog warm. Niet alleen het water in het zwembad is warm, uit de douche in onze kamer komt alleen maar heet water. Bij een temperatuur van boven de 40 graden is dit geen pretje, dus de enige manier om ons te kunnen wassen is om het bad vol te laten lopen en het water af te laten koelen. Het duurt zo lang voordat het water op temperatuur is, dat we niet meer gaan dineren. We eten wat koekjes die we een paar dagen eerder in de supermarkt gekocht hebben en duiken (oververhit) ons bed in.
Dinsdag 7 september: Phoenix & Chandler
Vandaag hebben we afgesproken met Debi en Duane, die we hebben leren kennen via internet en die in het plaatsje Chandler in Arizona wonen. Debi heeft een eBay-shop in scrapbookmaterialen en nadat mijn vrouw een aantal keren iets bij haar had gekocht, is er een email-vriendschap ontstaan die al een jaar of vijf voortduurt. Toen we Debi dus een half jaartje geleden mailden dat we een rondreis in de States zouden gaan maken waarbij we ook Arizona zouden bezoeken, was Debi's reactie meteen: 'Wow, how fun, you MUST come visit us!' Aangezien we volgens ons reisschema twee nachten in Scottsdale (vlakbij Chandler) zullen verblijven en we in deze omgeving toch geen 'must do's' hebben, hebben we via email afgesproken om deze dag met elkaar door te brengen.
We ontmoeten elkaar in de Phoenix Zoo; Debi is een dierenliefhebber en heeft een lidmaatschap van de dierentuin waardoor ze er zo vaak heen kan als ze wil en is er dan ook vaak te vinden met haar kleinkinderen. We hebben afgesproken onder de 'World sign' voor de ingang van de Zoo. Als we aan komen rijden en onze auto parkeren, zien we haar al onder de grote wereldbol zitten wachten; mijn vrouw herkent haar van de foto's uit haar emails. Ik kan het meteen goed vinden met haar man Duane. Aangezien we beiden autoliefhebber zijn hebben we meteen een favoriet gespreksonderwerp. Duane is liefhebber van Packard. Het is pas 9 uur als we de dierentuin ingaan, maar het is al ontzettend warm. Het is erg rustig in de Zoo; hier en daar lijkt het alsof we de enige bezoekers zijn en lijken we de hele dierentuin voor onszelf te hebben. We wandelen even rond en stappen dan in een treintje wat ons door de dierentuin rijdt. Debi kent de bestuurster; een hele leuke vrouw. Haar naam is Linda, maar haar artiestennaam is Sheena. En artieste is ze; ze vertelt onderweg leuke dingen over de dieren en ze zingt leuke liedjes, wat voor een goede sfeer zorgt; iedereen in het treintje zingt mee. Sheena heeft echt plezier in haar werk. Ze maakt ook nog een foto van ons vieren in het treintje. Na een aantal uurtjes in de Zoo gaan we lunchen bij Red Robin, een restaurant met heerlijke gourmet-burgers.
Vervolgens volgen we Debi en Duane naar Chandler, een voorstadje van Phoenix, waar de familie Gunn woont. Debi en Duane hebben zes kinderen, waarvan de drie jongste nog bij hen wonen. Eerst krijgen we een kort rondleiding door hun huis, wat op zich al een belevenis is. Het is een verzameling van verzamelingen; van Debi's Barbies ("I've got over 700!") die door het hele huis uitgestald staan, tot een collectie pluchen dierenmagneetjes uit de Zoo waar we vanochtend zijn geweest. De gezellige keuken staat vol met koeienbeeldjes en snuisterijen met koeienvlekken. Er hangen gevlekte gordijntjes voor de ramen en ook de stoelkussens zijn door Debi in hetzelfde zwart-wit koeienmotiefje gemaakt. In een kamertje naast de keuken staat de voorraad spullen voor Debi's eBay-shop en op planken aan de muur staat een verzameling peper-en zoutstelletjes die van haar moeder is geweest uitgestald. Dan volgen we Debi de trap op naar boven, waar een fotocollectie van alle jaarfoto's van haar zes kinderen aan de wand prijkt. Het is een bonte verzameling van verschillende lijstjes, met daarin de foto's van de kinderen op chronologische volgorde. Elk kind heeft z'n eigen rij van zo'n 20 foto's, die de wand boven de trap siert. Omdat deze wand niet lang genoeg is, gaan de 6 rijen met foto's om de hoek verder.
Dan maken we kennis met de huisdieren van de familie Gunn; ook dit zou je een verzameling kunnen noemen. Zoals Debi zelf al zei: 'after our visit to the zoo, you can see our own mini-zoo'. In de woonkamer staat een aquarium met zo'n 20 vissen, de keuken is het domein van Misty het konijn, de katten Hercules en Wolverine volgen ons overal tijdens de rondleiding door het huis (poes Xena is helaas onlangs overleden) en als we de tuin ingaan maken we kennis met een paar heel opmerkelijke huisdieren: Mark, Maddy en Muddy. Dit zijn grote landschildpadden die alleen in dit warme, droge klimaat leven. Als Duane ze hun diner voorschotelt (knapperige sla, die met smakkende geluiden wordt opgegeten), vertelt hij dat de tortouise die we eerder die dag in de Zoo zagen, maar liefst 150 jaar oud is. Hun eigen tortouise Mark, de grootste van de drie, pastte in z'n hand toen hij hem kocht en is nu zo groot als een beagle; deze dieren blijven heel hun leven groeien.
Ook Duane is een verzamelaar; dat blijkt als we in z'n garage komen, waar naast z'n twee oude Packards (een automerk wat niet meer bestaat), een hoop auto-onderdelen, nummerplaten, wieldoppen en gereedschap (5 gereedsschapskisten vol en overal nog losse rommel) te vinden is. Trots rijdt hij eerst z'n volledig gerestaureerde Packard Clipper uit 1955 naar buiten, waarin we met hem een ritje maken. Het voelt fantastisch om in een auto te stappen die je alleen kent van Amerikaanse foto's uit de vijftiger jaren. Alsof Marylin Monroe elk moment tevoorschijn kan komen. De auto ziet er ook van binnen puntgaaf uit en de geur in de auto brengt me onmiddellijk terug naar vroeger; op een of andere manier doet het me denken aan opa's Volkswagen Kever! Na het ritje in de 55'er stappen we in een auto die zelfs nog 15 jaar ouder is: een Packard One Twenty uit 1940! Duane glundert als hij in z'n auto's rijdt; je ziet dat dit z'n passie is. Het is geweldig dat hij dit met ons wil delen.
We maken ook kennis met 5 van Debi en Duane's kinderen (hun oudste dochter woont in New York) en 4 van hun kleinkinderen. Aurora ('Rory') van bijna 5 is een schatje. Ze vraagt meteen of ik mee kom spelen en als we na de Mexicaanse tortilla-wraps die Debi voor de hele familie en ons heeft gemaakt, met haar opa en oma willen vertrekken naar een auto-museum, springt ze in m'n armen en zegt ze dat ze niet wil dat ik wegga.
We hebben geluk dat we juist op deze dag bij Debi en Duane zijn; vanavond is Duane uitgenodigd op een bijeenkomst van verschillende autoclubs. Er staat een bezoek aan het Sanderson Ford museum op het programma en wij mogen mee! Dit (prive-) museum is van de eigenaar van Ford-dealer Sanderson en is normaal gesproken niet toegankelijk voor publiek, dus we voelen ons vereerd. De bijeenkomst begint met een voorstel-ronde; iedereen vertelt wie hij is en van welke club hij of zij lid is. Als ik me voorstel als lid van de 'Dutch Heartbeat Corvette Club', klinken er 'oehs' en 'aahs' in de zaal en krijgen we zelfs applaus omdat we van zover naar deze bijeenkomst zijn gekomen, het is erg grappig. En dan is het tijd om naar het museum te gaan, waar we een privé autocollectie treffen van ongekende omvang. Zo'n 30 verschillende Fords, van hele oude tot wel 3 splinternieuwe Shelby Mustangs, waaronder een "Eleanor". Achterin het museum staat zelfs een echte American 'fire truck'. Ik kijk mijn ogen uit; wat gaaf dat we hierbij mogen zijn! Naast een auto-collectie is er een grote verzameling Coca Cola-spullen te zien, o.a. een jaren 20-vending machine met de originele flesjes uit de jaren '50. Op het etiket van een sixpack staat nog de prijs te lezen die je toen betaalde: 36 cts. voor 6 flesjes! Echt geweldig. Er is zelfs een hele 'American diner' nagemaakt, met stoelen, tafeltjes en een complete bar uit die tijd. Aan de muur hangen oude reclame-plaquetten, vergezeld door foto's van Marylin Monroe en Elvis Presley. Op de vloer liggen de bekende zwart-witte tegels, er staan jukeboxen en ook Betty Boop is vertegenwoordigd; alles is in stijl. Wat past er beter bij een vakantie in de USA dan deze setting, die je kent uit oude Amerikaanse films? Het is precies wat je je voorstelt bij het Amerika uit de 50-er jaren. Verder is er nog een kleine kruidenierswinkel en een keuken van vroeger te vinden, met werkelijk alles tot in de kleinste details nagemaakt. Het is alsof we een stap teruggaan in de tijd. Om het geheel af te maken en een nog leukere sfeer te creeren zijn er overal in het interieur poppen geplaatst; zo zitten er twee 'old ladies' in een AC Cobra, opgetut en wel. Debi grapt tegen mijn vrouw: 'look at that, that's us in 20 years!'
Na het museum gaan we nog een ijsje eten bij de plaatselijke Mac Donalds en daarna is het tijd om afscheid te nemen van Debi en Duane en dochter Suzy en vriend, die ons vanavond ook vergezelden. We zullen deze dag niet snel vergeten.
Woensdag 8 september: Sedona
Na gisteren een dag vol indrukken te hebben gehad, houden we het vandaag rustig. Als om 7 uur onze wekker afloopt, hebben we nog geen zin om op te staan en blijven we nog een uurtje liggen. We staan dus rond 8 uur op en gaan ontbijten bij 'The Breakfast Club', even verderop bij ons hotel. Het is er gezellig druk en het eten is goed. Daarna vertrekken we naar de volgende bestemming van deze reis: het mooie Sedona. We hebben een kamer met uitzicht op een grote rots, erg indrukwekkend. We relaxen wat op de kamer en gaan dan dineren bij 'The Golden Goose', wat naast ons hotel ligt. We zijn allebei moe, dus we gaan vroeg naar bed.
Donderdag 9 september: Sedona & Grand Canyon
We worden wakker als de eerste zonnestralen onze kamer binnenvallen. Sedona ligt een stuk hoger dan Scottsdale en daarom ligt de temperatuur hier aanzienlijk lager. Geen 43 maar een heerlijke 23 graden hier (wat een verschil weer). Het is zonnig en de lucht is blauw, waartegen de rode rotsen waar dit plaatsje om bekend staat mooi afsteken. Als we door het kleine centrum rijden voelt het alsof we in een western zitten; de winkeltjes en cafeetjes doen me denken aan El Paso, het namaak cowboystadje in België waar ik als kind wel eens kwam. We stoppen bij enkele uitzichtpunten om de prachtige omgeving even op ons in te laten werken en rijden dan door naar ons hotel in Tusayan, wat in de buurt van de Grand Canyon ligt. De rit hierheen is wederom erg mooi; we rijden langs de indrukwekkende rode rotsen van Sedona over smalle weggetjes via Oak Creek Canyon naar Flagstaff waarbij we door Coconino komen, een uitgestrekt bosgebied. Nadat we hebben ingecheckt in het hotel, lunchen we in een eettentje ernaast en gaan dan de Grand Canyon van bovenaf bekijken, per helicopter. Het is een erg indrukwekkende ervaring, de Canyon is onbeschrijfelijk lang en diep. Na de helicoptervlucht duiken we binnen bij het 'Canyon Star Restaurant' aan de overkant van ons hotel, waar we een paar biertjes drinken aan de bar en dit dagboek bijwerken. De barkeeper is onder de indruk van de iPad.
Daarna gaan we eten in het gezellige restaurant in westernstijl, waar een man live gitaar speelt en zingt. Rond half tien gaan we lekker slapen, moe van alle indrukken die we deze dag weer hebben opgedaan.Vrijdag 10 september: Grand Canyon
Aan het ontbijt ontmoeten we een viertal Brabantgenoten. Dit gezelschap uit Uden maakt onze reis in omgekeerde volgorde, maar met wat minder stopplaatsen. Zij zijn hun reis begonnen in San Francisco, waar wij onze reis zullen afsluiten en eindigen in Los Angeles, waar wij een week geleden begonnen zijn. Het is leuk om even ervaringen uit te wisselen en elkaar voor te bereiden op wat nog komen gaat. Na het ontbijt gaan we een paar baantjes trekken in het binnenzwembadje van het hotel, wat we helemaal voor ons zelf hebben. Daarna nog lekker even in de hot whirpool. Na een lekkere douche gaan we weer de weg op, om de Grand Canyon nu van wat dichterbij te bekijken. We maken en lange wandeltocht langs de South Rim, wat werkelijk prachtig is. Ook het weer is hier vandaag perfect; zo'n 26 graden en zonnig, met een helderblauwe lucht. Net niet te warm om lekker te 'hiken' dus. Ik heb wel per abuis m'n wandelschoenen in het hotel laten liggen, maar de wandeling (zo'n 6 kilometer) over goed begaanbare paden langs mooie groene bomen gaat me op m'n slippers gelukkig ook prima af. We lunchen in het restaurant van het El Tovar hotel, een groot gebouw uit 1905 in Grand Canyon Village. We nemen beiden een 'El Tovar Club sandwich' met frietjes. Het is erg lekker en heel veel, dus we hebben voorlopig geen honger meer. Daarna wandelen we naar de Bright Angel Trailhead, waar we de shuttle-bus naar Pima Point nemen. Onderweg naar de bus spotten we veel eekhoorntjes. Vanuit de bus is echter niet veel te zien: het is meer bedoeld om je van het ene uitkijkpunt naar het andere te brengen zodat je niet zoveel hoeft te lopen. Aangezien wij er al heel wat kilometers op hebben zitten, stappen we bij geen van de stops uit en rijden we een heel rondje mee, totdat we weer terug zijn op de plaats waar we zijn opgestapt. Wel krijgen we onderweg heel even een mooi uitzicht op de Colorado-river te zien en spotten we een wilde eland, dus het busritje is niet geheel voor niets geweest. Als we weer terug zijn in Tusayan, gaan we meteen door naar de inmiddels vertrouwde Canyon Star. We drinken wat aan de bar, internetten wat op de iPad en gaan daarna weer wat eten in het restaurant. Er is wederom live muziek; de zanger met banjo komt nog even vlakbij ons tafeltje wat nummers uit de jaren 60 staan spelen. De sfeer is geweldig; we wanen ons in een ouderwetse saloon in het Wilden Westen. Voldaan duiken we weer op tijd ons bedje in.
To be continued...
Ik had me 10 jaar geleden hier aangemeld met vragen over een (huur-)Mustang voor een USA trip en was nu terug gekomen naar dit forum met vragen omdat ik er over denk om zelf een Mustang aan te schaffen. 
